من صبورم اما...

به خدا دست خودم نیست دگر..

من اگر می رنجم،

من اگر شادی زیبای تو را به غم غربت چشمان خودم میبندم

تو نمی دانی چقدر با همه ی عاشقی ام محزونم

و به یاد همه ی خاطره ات

مثل یک شبنم افتاده به خاک مغمومم

من صبورم اما

بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم

بی دلیل از همه تیرگی تلخ غروب

و

چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند میترسم

من صبورم اما...

این بغض گران صبر نمی داند چیست...

 

نوشته شده در شنبه 22 بهمن 1390برچسب:,ساعت 12:51 توسط نســــــــــیم| |